7 augustus

Terwijl ik heel rustig overkom (Denk ik) sta ik me toch wel een partij te stressen als ik pap, mam en Jilne een knuffel geef. Mijn eerste keer alleen vliegen, om vervolgens een half jaar weg te blijven. In het begin na de douane heb ik het even lastig, maar gelukkig belt iemand (hierna te noemen K, hebben jullie alvast een aanwijzing met zoeken op Facebook familie Cornelis) om mijn gedachten af te leiden. Na een half uur te laat boarden kunnen we dan alsnog weg en vlieg ik de eerste kilometers naar mijn grote avontuur in. Intussen bedank ik mijn beschermengel dat ik voor een langere overstap op Kobenhavn heb gekozen.

Aangekomen in Kopenhagen knijp ik hem even, want mijn vlucht staat niet op het bord. Wat niet heel gek is als je op je boardingtijd kijk in plaats van de vertrektijd. Kleinigheidje, hoort erbij.

Eenmaal onderweg naar mijn gate voel ik me ineens ongelofelijk volwassen. Dikke onzin natuurlijk, maar kijk mij eens lopen op een (toch) megga vliegveld, alleen, met een kapot grote backback (mam, serieus, dat ding was echt moeilijk zwaar)

Na 3 weken onder de vleugels van je ouders geleef te hebben bedenk ik me ineens dat ik me nu toch echt zelf moet gaan bedenken wanneer ik honger heb. Jammer genoeg was honger echt wel hele veel beter dan het eten van die vieze vliegveldzooi. Waarvoor ik overigens in Deense kronen betaald heb, zonder ook maar enig idee te hebben van de koers. Een smsje naar dezelfde K. zorgt ervoor dat ik die koers snel genoeg in mijn sms inbox heb zitten, zodat ik met een gerust hart mijn veel te dure, vieze boterham snel kado kan doen aan de prullenbak.

Waar ik heel benieuwd naar ben bij het kopen van mijn boterham was of ze me met mijn blonde haren voor Deens aan zagen. Blijkt dus inderdaad dat ik zo door kan voor een scandinavische schone. Toch maar eens kijken hoeveel ingewikkelde 'nummertje 18' taferelen me dit op gaat leveren. (Om dit te snappen verwijs ik je door naar Jilne). Intussen heb ik het goed bekeken met mijn stoel uitkiezen: een hele ervaring om koptelefoonmetal te horen in combinatie met een in zijn slaap pruimtabak knauwende meneer. Top.

Aangekomen in Oslo wacht me een grote taxfreeshop waar iedereen als hongerige wolven opstort. Nadat ik me bedenk dat ik best een fles Malibu kan gebruiken, sluit ik me aan bij het pact. Bij de kassa merk ik dat mijn handen shaken. Misschien toch een beetje gestresst. Ik besluit eerst maar eens 5 minuten buiten te gaan staan voor de rest van de acties te gaan doen.

Een treinticket blijkt snel gevonden en daarbij het wegvliegen van ijn eerste echte officiele Noorse kronen. Velen zullen u volgen, vrees ik. In de trein nog even lol gemaakt met een jongen die een even belachelijk grote koffer bij zich heeft, die voorbij die van mij moet. Maar ik zit.
Leuke aanvulling: Diezelfde jongen komt tegelijk met mij aan bij de arrivalservice, blijkt Rico te heten en hartstikke Nederlands te zijn. Ik ga zo met hem boodschappen doen, meteen een beetje gezelschap.

Het besef dat ik nu echt in Noorwegen ben en hier echt ga wonen komt steeds in korte momenten voorbij. Sta steeds als een complete idioot te grijnzen. Op het schermpje in de trein komen de Oslo'se bezienswaardigheden voorbij en ik heb steeds meer zin om Oslo opnieuw, als inwoner dit keer, te beleven.

-------
's Avonds, tijdens mijn eten
Wauw, alleen op een reisje gaan is toch niet zo gemakkelijk als dat ik dacht. Goed opgevangen door mijn school en met sleutels en kaart Oslo ingestuurd. Iedereen weet hoe vrouwen met kaarten zijn, dus na 3 kwartier zoeken heb ik toch al mijn appartementgebouw (10 minuten lopen van de metro) gevonden. Ik kwam in een iets donkerder gebouw dan dat ik verwacht had. Mijn roomie had haar moeder bij zich en bij het zien van hun lol en gezelligheid, in combinatie met mijn verdwaalheid en rode hoofd, sloeg mijn mood even om. Mijn idee van op reis gaan was heel romantisch: alleen de wijde wereld in. Gelukkig heb ik 150 foto's van al mijn vriendjes en familie, die ik straks eens mooi ga ophangen.

Alleen op mijn kamer zitten leek me in 1e instantie heel aantrekkelijk, maar ik ben blij dat pap en mam via een smsje lieten weten dat ik maar wel het evenement van vandaag moest gaan doen. Hoewel ik dat (natuurlijk) niet kon vinden, zit ik nu (toen ik het schreef) wel aan een hele lekkere salade in het winkelcentrum. Zo maar eens op zoek naar een goede kaart, tape, wcpapier en pannen.

------
Weer op mijn kamer zie ik dat Rico op Facebook tegen me gepraat heeft en hij dus 4 uur heeft zitten wachten op zijn sleutels (die ik meteen bij het station had gekregen). Toch een beetje geluk. Terwijl ik door Facebook heen scrol zie ik dat ik een welkomspakket had gekregen. Dat is waar ook. Het eerste wat daaruit komt gevallen is een goede kaart. Super.

Terwijl ik de stekkerdoos voor de koelkast aan het zoeken ben zie ik dat mijn roomie een briefje op tafel voor me heeft achtergelaten. Dat ze vannacht bij haar moeder slaapt. Een beetje teleurstelling bekruipt me wel weer, want dan ben ik vannacht dus echt helemaal alleen. Dat wordt weer goedgemaakt door de ps die eronder staat: Ik ben blij met zo'n leuke roomie. Nahh.

Hoewel mijn eerste dagje in Oslo mijn emoties alle kanten op heeft gestuurd, ben ik nu toch wel blij dat ik in mijn kamertje in Oslo zit. Natuurlijk met mijn koffer half uitgepakt, alle foto's over mijn bureau heen en mijn bed nog niet opgemaakt, maar hoewel ik een aantal uur vliegen van mijn roots zit, is de rest aan mij nog steeds hetzelfde hihi.